Objawy:

Biegunka, bóle brzucha, nudności, wymioty, odwodnienie. Charakterystyczne są stolce bezkrwawe o tłustej konsystencji tzw. „stolce tłuszczowe”. W postaci przewlekłej biegunka występuje na przemian z zaparciami. Chorzy odczuwają bóle w nadbrzuszu, czasem odbijania, nudności, zgagę. Występuje utrata wagi i uczucie zmęczenia. Choroba może przebiegać bezobjawowo.

Rezerwuar:

Człowiek, bydło, konie, psy, koty, niektóre zwierzęta dzikie.

Występowanie:

Giardia intestinalis jest najczęściej identyfikowanym pasożytem jelitowym na świecie, duża zapadalność występuje w krajach afrykańskich i azjatyckich, bywa przyczyną tzw. biegunki podróżnych. Podróżowanie do krajów, w których giardioza występuje często jest czynnikiem ryzyka zachorowania na tą chorobę.

Transmisja:

Zarażony człowiek (chory lub nosiciel) lub zwierzę wydala cysty giardii do środowiska zewnętrznego z kałem. Inni zarażają się poprzez przypadkowe połknięcie cyst. Możliwe są następujące drogi szerzenia się choroby:

• człowiek-człowiek występuje wtedy, gdy zarażenie nastąpiło bezpośrednio od zarażonej osoby, np. kiedy nie przestrzegała zasad higieny po wyjściu z toalety lub pośrednio poprzez kontakt z zanieczyszczonymi przez taką osobę przedmiotami. Giardioza częściej występuje w żłobkach i domach opieki czyli tam, gdzie występuje bezpośredni kontakt personelu z kałem np. przez używanie pieluch. Dzieci chorują częściej, po pierwsze dlatego, że ich układ immunologiczny nie jest jeszcze dojrzały, po drugie z powodu braku lub niedostatecznych nawyków higienicznych. 
• przez żywność, ponieważ cysty giardii w środowisku są aktywne bardzo długo,  mogą zanieczyścić żywność, która po spożyciu może stać się źródłem zarażenia. Żywność może również ulec kontaminacji przez zarażoną osobę. Spożywając ją może zarazić się wiele osób np. na imprezie okolicznościowej tworząc ognisko.
• przez wodę, ponieważ cysty Giardii, bardzo długo zachowują inwazyjność w środowisku wodnym, zdarzają się wodnopochodne ogniska giardiozy. Zagrożeniem jest przypadkowe połknięcie wody np. z zanieczyszczonych fontann, w których chlapią się dzieci, zbiorników wodnych takich jak rzeki, jeziora, morza, jak również basenów i pływalni. Cysty wykazują dużą wytrzymałość i nie są od razu niszczone przez środki chemiczne w stężeniach rutynowo używanych do dezynfekcji wody w takich obiektach. Czynnikiem ryzyka jest również picie nieprzegotowanej wody np. z przydomowej studni lub innego niepewnego źródła.

giardioza 3.png

Studnia przydomowa, autor: Robert Sadura   

giardioza 4.png

Kąpielisko nad jeziorem , autor: Joanna Ostrek

• zwierzę-człowiek, choroba ma niski potencjał zoonotyczny, czyli ryzyko zarażenia od zwierzęcia nie jest duże. Jest to spowodowane tym, że u zwierząt występują powszechnie inne genotypy tego pasożyta niż te, które najczęściej występują u człowieka. Mimo to przypadki przeniesienia zarówno ze zwierzęcia na człowieka jaki i  z człowieka na zwierzę się zdarzają.

giardioza 5.png

Zwierzęta domowe mogą być źródłem zarażenia, autor: Joanna Ostrek

Okres wylęgania:

Od 1-2 dni do dwóch tygodni, średnio tydzień.